[magia bożonarodzeniowych aniołków]

Pierwszy raz, gdy go spotkałam, wracałam od weterynarza, gdzie dowiedziałam się, że nie da się uratować mojego kociaka, który miał dopiero trzy miesiące i był słodką, małą, szarą i puszystą kuleczką, którą uwielbiałam przytulać.

Za drugim razem wpadłam na niego przy wyjściu z metra, śpiesząc się po otrzymaniu nieprzyjemnego telefonu.

Trzecim razem, gdy go spotkałam, wybiła północ, temperatura na dworze była bardzo niska, a ja stałam wśród drzew w parku nieopodal mojego domu, krzycząc i błagając gwiazdy, aby prawda, jaką usłyszałam, okazała się zwykłym kłamstwem, głupim żartem. Niestety.

Czwarty raz, gdy go spotkałam, był wtedy, gdy wracałam z sądu, gdzie zostawiłam odpowiednie papiery rozwodowe, całkowicie pozbawiona nadziei na ratowanie związku.

Piąty raz był w dniu rozprawy, chwilę po tym, jak wyszliśmy z sądu, a mój były mąż na moich oczach pocałował swoją nową dziewczynę.

Trzymam w ręku porcelanowego aniołka ubranego w kawałek białego materiału i z niedowierzaniem spoglądam na mężczyznę, stojącego naprzeciw mnie, po przeciwnej stronie metalowego kosza, znajdującego się na środku przejścia między regałami.

Szósty raz!

Mężczyzna ściska w dłoni identycznego aniołka i niepewnie spogląda na drugiego, prawdopodobnie nie mogąc się zdecydować, którego kupić. Lecz nagle podnosi wzrok i mnie zauważa. Jego usta lekko drgają w powstrzymywanym uśmiechu.

Szósty! – dalej nie mogę w to uwierzyć.

Jego tęczówki, o czekoladowym odcieniu, hipnotyzują mnie. Jeszcze nigdy nie spotkałam osoby o tak pięknych oczach. Czuję, że nie powinnam się tak gapić, ale nie potrafię przestać. A potem on przeczesuje czarne włosy dłonią i odzywa się.

– Ładny sweter. – Posyła mi uśmiech.

Spoglądam w dół. Mam na sobie czerwony sweter w renifery – to jedyna świąteczna rzecz, jaką posiadam. Nie licząc aniołka w dłoni, nad kupnem którego się zastanawiałam.

– Dziękuję – odpowiadam, ale nie oddaję uśmiechu, bojąc się, że będzie zbyt wielki.

– Piękne aniołki, prawda? – mówi, unosząc lekko dłoń z ozdobą. – Kupuje pani?

– Nie. – Kręcę przecząco głową i odkładam figurkę z powrotem do kosza. – Anioły są przereklamowane – mówię, nie mogąc się powstrzymać.

– A to dlaczego? – pyta z zaciekawieniem.

– No, wie pan, są wszędzie i właściwie masmedia zrobiły z nich coś, co straciło swoją magię i urok. – Wzruszam ramionami. – Są wszędzie wokół.

– Ciekawe – mruczy pod nosem. – Ale mimo wszystko jednego kupię, może ładnie wyglądać stojąc na kominku.

– Zdecydowanie – mówię, a w mojej głowie pojawia się myśl, że pewnie ma dwupiętrowy dom, żonę, trójkę dzieci, psa, kota, rybkę i ten przeklęty kominek, na którym postawi kiczowatego aniołka bożonarodzeniowego. – Ale myślę, że kolorowa skarpeta dla dzieci przyda się lepiej, no wie pan, ucieszą się z prezentów.

Rzuca mi uśmiech, którego nie potrafię zinterpretować.

– Nie mam dzieci. Dziewczyny także – dodaje, a potem wyciąga do mnie dłoń. – Nazywam się Calum.

– Oh – wykrztuszam. – Mel.

Ściskam jego wyciągniętą dłoń. Ma silny uścisk. I nic nie mogę poradzić na to, że teraz gdy wiem, że nie ma w jego życiu żadnej istotnej kobiety, podoba mi się jeszcze bardziej.

– To skrót od Melanie?

– Nie – odpowiadam.

– Melissa?

– Również nie.

A później odchodzę, zanim dodam coś więcej, czego mogłabym później żałować. Chwilę później słyszę jego cichy głos za plecami:

– Uwierz w anioły, Mel.

Mawia się, że liczba siedem to szczęśliwa liczba. I chyba coś w tym jest. Magia świąt Bożego Narodzenia zaczęła szwankować, co odczuwam w Wigilię, siedząc samotnie przy stole nad prawie pustym talerzem. Nie mam ochoty na jedzenie, więc kilkanaście minut później, pchnięta dziwnym i nieodpartym przeczuciem, zakładam buty, kurtkę, czapkę, i wychodzę z domu. Na dworze jest zimno, ale nie mam czasu na rozpaczanie, bo na chodniku stoi on.

– Siódmy raz – wyrywa mi się z ust, a on w tym samym momencie mnie zauważa.

– Siedem to magiczna liczba – mówi.

– Siódmy raz cię spotykam.

– Siódmy raz specjalnie pojawiam się obok – odpowiada, ale nic z tego nie rozumiem.

A potem wyciąga dłoń, którą łapię i prowadzi mnie. Gdy pytam gdzie?, odpowiada, że gdzie nas nogi zaprowadzą. Kilka godzin później, gdy zegar na wierzy ratusza wybija północ, znowu znajdujemy się blisko mojego domu.

– Anioły to nieodłączna część tradycji Bożego Narodzenia – mówi nagle. – I wcale nie utraciły swojej mocy.

– Nie?

– Nie – odpowiada z mocą. – Pomyśl, w jakich momentach zawsze się pojawiam?

Myślę tylko przez chwilę. Odpowiedź pojawia się sama.

– W smutnych.

– A co zawsze działo się po spotkaniach ze mną? – dopytuje.

– Pojawiał się promyk nadziei, którą wcześniej utraciłam.

– Uwierz, Mel. Uwierz w magię – mówi, a potem się odwraca.

Robi kilka kroków, a potem zatrzymuje się i nie odwracając, mówi:

– Patrz w gwiazdy, Mel. Do zobaczenia.

A potem dosłownie rozpływa się w powietrzu. Unoszę głowę do góry i patrzę na bezchmurne niebo nade mną. Jest czyste, gładkie. I nagle widzę gwiazdę, mruga bardzo wyraźnie.

– Melek – mówię w przestrzeń. – Mel to skrót od Melek, czyli po turecku anioł.